Büyük yapılara varıp ağlamak benim görevim midir?
Sırtımı henüz yıkılan bir mezarlığa döndüm, Allah büyük
Yüzüm, gövdemden fırlamaya hazır bir Züleyha tükürüğü
Bizi bağışla
Bize ölümü ver bir kurtuluş olarak
Onu cam tabaklarda sun, buzlu bardaklara doldurarak
Çünkü yaşamak, beynimizde işleyen paslı çiviler gibi
Dur durak bilmiyor
Ellerimizde taşınmaz ağrılar ve ellerimiz taşınmaz birer ağrı olarak
Günlerdir aradığım o AVM’yi
3 numaralı çıkışta gösteriyor.
Ellerimi bileklerimle boğuyorum ne çok ses
Çizgiler buluyorum sırasız bir ölüme saplanmış
Ölümü saptanmış bir çizgi olarak buluyorum
Boynumu boğazlayan damarların sertliğinde
Manasını yitiriyorum yeniden koşmanın
Sonra gülümsemenin
Sonra sınanmanın
Ve Nihayet
Ölü bulunuyorum
Rahminde yaşamanın
Sen tüm bu kargaşada yoksun, bakıyorum
Sana hiçbir araç gitmiyor, hiçbir yol çıkmıyor
Ben neden gece uyumuyorum, sen neden gündüz uyanmıyorsun
Açtıkça başka, açtıkça başka kapıların bitmiyor
Adımın üstünde çizgiler görüyorsun korkuyorsun
İçinde bir daha gelir miyim gelmez miyim sancısı
Kurtar beni Rabbim düşündükçe düştüğüm bu tekrardan
Bir dürtüyle uyandırılmak gibi rüyadan
Kestirme bir çıkışın var mı
İçinde sıkışıp kaldığımız bu dünyadan?
Leave a Reply