Mustafa Tuğrul Çolak

herkes her gün büyüdü görünsün diye zerre
bütün yüzler kayboldu gözümün alnacında
sesin kanadı kırık, başkaldıran us sersem
susmaya yemin etsem kuş dilimin ucunda:

kalbim tarumar olur kuşkudan kopan tüyle
hep ben düşeyim diye eğimli dönme dolap
ah tevekkül olsan da olmasan da bir zira
doğruldukça enseye şaplak atıyor çalap

söğüt gölgesi, şehir, selenga, şan zelize…
soluklandığım yere değen tenim değildi
rüzgârlı çayırlarda harmandı binbir heva
kucağımda harlanan o yar benim değildi

zehri yutmadan önce kafamın içinde kuş
reddetmedi rahmini gümbürdeten ikizi
gün doğmadan haddini aşan kurumlu şair
kâğıda vuran her söz ebedi yara izi

fiyakalı giyinmiş kelimeler ucube
şair birden uyanır şiirler çünkü yarım
binlerce renk işleyip karıştım masallara
muntazam bir kuş çizsem uçurumdan toplarım

devlet, millet ve hudut mesai bitti paydos
globalleşen dünya vücutlar ve reklamlar
savunma vakti desem imgelem Puyol, Ramos
devrilenden çok değil ayakta kalan çamlar

şu kadar gayrimenkul, bir sekreter, çok arsa
yes, yes, yes canım kombo, topyekün yes, kein yorum
benim gönlümde aşk var senin gönlünde borsa
dünya vatandaşısın kaygılar sunuyorum

anız yanar içimde sever alırım kızı
tarlada hasat bekler ağılımda üç koyun
aksiyon mu ararsın, sakat doğacak kuzu
korçim cuma çıkışı yine almış bitcoin

sadece terziler mi dikmeyen söküğünü
delip geçtiğin kalbi dikebilsen ne âlâ
tarladan soğan kopar insanca ye öğünü
intihar haplarını şifa sanırsın hâlâ

neyim var sahi kalbim, hüznüm, kader ve Allah
rızık yerden ve gökten atayurdum dağ benim
yamacı parselleyen belediyeye yallah
Tanrım n’olur gocunma düşmanımdır çağ benim

kaç sene lisans yaptım nadanlığım geçmedi
tuzaktan eğitimle bana lütfen ilim, fen
uzak ve yakın tarih, ağa, hocalar değil
bu evrensel terziler dünyaya biçti kefen