Bünyamin Ayvaz

Gece kara salyasını akıtan köpek gibi yaklaşıyor Tedirginim, burulmuş ıslak çamaşırlar gibiyim içimde Dökülen saçlarım, babamın silüeti Eğreti, fotoğraflardan topladığım eller Suratımda iki ayrı yumruktur gerinen Ve hiçbir söyleyişe yakışmıyor Sallanan bir çekmece gibi Yerine oturmayan çenem Beni alıp camlara vursanız, belki Yağmurdan saysanız hem Bu yarım yaşayışla kapladığım Yarım boşluktaki hilkat, gövdem Henüz uyumadan…

1.Köpük Bekleyeni çoğaldıkça yolu uzayan bir ölüdür kalbim Yüzüm, her gece evine iş getiren cenaze ağlayıcısı Beni kimse tanımıyor, belki bundan Bir cesede yakışmıyor gözlerim hâlâ Sürekli aynı şeyi yazmamı tekrar sanmanızdaki hata Neye benzeyeceğimin kanıtıyla yaşamamdan Neye benzetirler beni Yarış başlamadan çatlayan atlardan Yalnızca kırılışı işitilen bir kemandan başka 2.Ter Ben bir kusuru büyüttüm…

Köprüde intihara hazır birtakım adamlar seni sordu Ben büyük bir hışımla gelip onları sana sordum Birbiri ardınca boşalıverdi dizlerim, peşin sıra koşmaktan Dedim, zayıf bir ihtimaldir bundan sonra onu görmek. Ve ekledim: Kendini öldürmek, daha şiddetli bir intihar mıdır, doğmaktan? Kundaklara sarılıp sarmalanır geceden bir bebek Umutlar dikilir çabucak eriyen bir pastaya Üç, beş ve…

Büyük yapılara varıp ağlamak benim görevim midir? Sırtımı henüz yıkılan bir mezarlığa döndüm, Allah büyük Yüzüm, gövdemden fırlamaya hazır bir Züleyha tükürüğü Bizi bağışla Bize ölümü ver bir kurtuluş olarak Onu cam tabaklarda sun, buzlu bardaklara doldurarak Çünkü yaşamak, beynimizde işleyen paslı çiviler gibi Dur durak bilmiyor Ellerimizde taşınmaz ağrılar ve ellerimiz taşınmaz birer ağrı…

(baba) Bir kız aldılar senden Bilemediler ki yaşanmamış bir güz aldılar Senden bir yaz aldılar, henüz çiçekleri açılamamış Asırlar geçse de bir türlü anlaşılamamış Bir giz aldılar senden. Sen karşımızda yıkılmaz dağ gibiydin ya işte yıkıldın Sıkıldın sürekli bir gerçeği tekrar etmekten Bir gerçeği: yani belki elinden, belki belinden, belki kalbinden Yani kırıldın işte Kimsenin…